İki-üç ildir ki, Azərbaycanda kadr islahatlarının keyfiyyət və kəmiyyətində ciddi dəyişikliklər baş verir. Dövlət başçısı işləyib hazırladığı ölkənin inkişaf strategiyasını həyata keçirməyi bacaran və fəaliyyətində aşkarlığa üstünlük verən kadrlara etimad göstərərək irəli çəkir, mühüm postlara təyin edir. İndiki ictimai-siyasi situasiyaya görə bu istiqamət olduqca aktualdır və hətta bir sıra məqamlarda həlledici rol oynayır. İlk növbədə, müharibə şəraitində olan Azərbaycanın apardığı mübarizənin konturları, həyata keçirilmə mexanizmləri və bu işləri görən kadrların məsuliyyətinə təsir edən amillər kadr siyasətinin dəyərini müəyyənləşdirir.
Artıq iki əsrdən çoxdur ki, ölkəmizin idarəçiliyi əsasən Kremlin siyasəti nəticəsində xeyli sayda qarışıq nikahlardan doğulan kadrların öhdəsinə verilib. Bu da təsadüfi deyil. Çünki, ilhaq edilmiş ölkəni idarə etməyin vacib istiqamətlərindən biri məhz milli identifikasiyanın aydınlıq dərəcəsindən ibarətdir. Yox, söhbət insanların arzuları, qəlbinin səsi ilə yaranan qarışıq ailələrdən getmir, məsələnin mahiyyətində süni şəkildə belə nikahların stimullaşdırılması durur ki, sonra bu nikahlardan doğulan insanları kolonialistlər təhdid altında saxlayaraq öz məqsədləri üçün istifadə etsinlər. Bu mənada bütün dünyada bu amil mühüm əhəmiyyət kəsb edir.
Sovet dövründə “müttəfiq” respublikalarda, əsasən də müsəlman respublikalarında Kreml o şəxslərə etibar göstərirdi ki, həmin şəxsin ailəsi beynəlmiləl (yəni, valideynlərdən biri rus, erməni yaxud yəhudi olsun) statusdadır və bu da guya 70-dən çox millətin yaşadığı bir ölkədə ədalətli kadr siyasətini təmin edirdi. Təbii ki, həmin şəxs rus dilində təhsil alır, dünyagörüşü, həyata baxışları bu dilin ətrafında formalaşırdı. Xalq ədəbiyyatına bağlılıq, milli adət-ənənələr və qeyri vərdişlər də bu bünövrə əsasında inkişaf edirdi. O dövrdə biz belələrini “milliliyə xor baxanlar” adlandırardıq. Əslində isə onlar özlərini milli sayır və bildikləri “millilik” çərçivəsində fəaliyyət göstərirdilər. Beynəlmiləl ailədən çıxan çox az adam olardı ki, o vaxt həqiqi milli identifikasıyasını saxlaya bilsin. Bunu da açıq yox, gizli şəkildə qoruyurdu. Yəni ki, üzdə özünü Kreml dünyagörüşünün tərəfdarı göstərirdi, daxilində və bəzi hallarda əməlində həqiqi milliliyini saxlayırdı.
Bütün bu amilləri bu günlərdə DTX Xarici İşlər Nazirliyində bəzi şəxsləri həbs edəndən sonra bir daha xatırladım və dövlətimizin təhlükəsizliyi səbəbi ilə ən strateji dövlət qurumunda belə bir biabırçılığın yaşanmasının hansı təhlükələr doğura biləcəyinin fərqinə vardım. Ərazi bütövlüyünün davasını aparan, korrupsiyaya qarşı kəskin mübarizə edən, işdə aşkarlığın, şəffaflığın carçılığını edən bir dövlətin xarici siyasət idarəsinin vəzifəli şəxslərinin korrupsiyaya qurşanması və bunlara ana dilini bilməyən şəxsin rəhbərlik etməsi təkcə gülüş obyekti deyil, dövlətçiliyimizə böyük xəyanət və təhdiddir. Yadınızdadırsa, XİN rəhbərləri içərisində Vəfa Quluzadə və Tofiq Zülfüqarov öz vəzifələrindən istefa verdilər. Nə üçün? Axı, istefa vermək o deməkdir ki, adam nədənsə narazı qalır və narazılığını istefa ərizəsi ilə işdən ayrılmaqla ifadə edir. Nazir nədən və kimdən narazı ola bilər? Yalnız siyasi təbəddülatdan, prezidentin münasibətindən, narazılığından və bu kimi hallardan, deyilmi? İstefa verən nazirlərimiz səbəblər barədə bərkdən danışmasalar da verdikləri müsahibələrin intonasiyalarından hiss olunurdu ki, onların istefasına xaricdən Qarabağ münaqişəsinin həllinə edilən təzyiqlər səbəb olub. Yəni, istefa sahibləri Azərbaycanı təmin etməyən həll variantına imza atmamaq üçün vəzifələrini qurban veriblər. Çətin ki, E.Məmmədyarov özündə bu cəsarəti tapa bilə.
Bu səpkidə bir nüansa da diqqət yetirək. 25 ildən çoxdur ki, bizim siyasət idarəsinin rəsmiləri erməni nümayəndələrlə danışıqlar aparırlar. Gəlin görək, erməni nazirlə ən çox hansı rəsmimiz görüşərkən səmimi hal-əhval tutub, hətta bəzən zarafatlaşıb da. Mən yalnız Elmar Məmmədyarovu belə görmüşəm. Tələsməyək, mən demək istəmirəm ki, o satqındır. Yox, sadəcə onun dünyagörüşü elədir ki, fərdi mentaliteti ermənini düşmən kimi qəbul etməyə imkan vermir. Halbuki, Prezident İlham Əliyev düşmənin düşmən kimi qəbul edilməsinin nümunəsini həmişə göstərib. Amma Məmmədyarov bunu görə bilmir. Ona görə ki, yerində olan nazir deyil.
Məsələni çox uzatmayıb, güman edirəm ki, kadr islahatları XİN-dən yan keçməyəcək və bu nazirlikdə köklü dəyişikliklər baş verəcək. Situasiya bunu tələb edir.
P.S. Diqqət etsək, görərik ki, son kadr dəyişikliklıərində ermənilərlə qohumluğu olan yüksək rütbəli məmurların bir çoxu vəzifələri ilə vidalaşıb.
Novruz NOVRUZOV
Iksmedia.az